Chugchilan, Quilotoa loop

Maandag 22 juni weer de bus gepakt. Dit keer naar Quilotoa loop in de provincie Cotopaxi. Ik neem me worden terug over de hobbelweg naar Otovalo... Vergeleken met de weg naar Quilotoa was dat niks... Het bleek een klein dor`pje te zijn, hoog in de bergen. De weg er naar toe was echt erg mooi. Na elke bocht weer een nog mooier uitzicht over de bergen en het groen.

Het dorpje zelf is echt enorm klein: een paar huizen en een pleintje dat is het.. De Hostal gaf me een zwitsers gevoel. Klein kamertje met eigen douche. Meer heb je ook niet nodig (oja toch, afvoer wat doorloopt zoals later zal blijken...). Voor het eten ontmoette ik Phil, een engelse jongen. Samen besloten we dat we de volgende morgen vanaf Quilotoa lake terug zouden gaan lopen naar ons hostel. Phil gaf aan dat hij met behulp van de uitleg in mijn lonely planet en de uitleg van de eigenaar van het Hostel wel wist hoe we zouden moeten lopen. Een beetje eng vond ik het toch wel om met zijn tweeen zonder gids dat hele stuk terug te lopen door de bergen, maar ja het avontuur riep zeg maar hahaha. De volgende morgen was ik zwaar duizelig. De wereld draaide om me heen.... zal we de hoogte geweest zijn. Na het ontbijt voelde ik me gelukkig wat beter en gingen we dus met een pick-up car naar Quilotoa lake. Steeds als ik denk dat de weg niet meer hobbeliger kan zijn wordt het tegendeel bewezen. Na een uur kwamen we dan aan. Een klein halfuurtje de helling op en ja hoor: daar was het kratermeer. WOW echt mooi. Daarna er half om heen gelopen en toen berg helling op en weer af en weer op, dorpje door, nog wat hellingen op en af, canyon door (pffff). Al met al echt een heeeeeel eind en erg hoog. Je raakt op die hoogte, ong 3300 m snel buiten adem. En erg makkelijk loopt het vaak ook niet. Maar na 7 uur lopen kwamen we dan toch aan bij ons hostel (de een wat frisser en fruitiger dan de ander...). Wat was ik blij dat ik eindelijk mijn kamertje weer zag. Op naar een warme douche!!! En die was gelukkig warm. Alleen bleek na afloop dat het afvoerputje verstopt was.... Gevolg: mijn badkamer en mijn slaapkamer stonden helemaal blank... Snel mijn spullen gered en op bed gekwakt, aangekleed en de eigenaar er bij gehaald. Ik mocht mijn spullen verhuizen naar een andere kamer.

De volgende morgen samen met Phil en een australier een paardtocht gemaakt. Ik besloot dat ik het na de lange hike van de dag ervoor wel prettig vond om een ander het loopwerk te laten doen. Mijn benen deden namelijk best wel zeer. Ik was een beetje zenuwachtig om op het paard te klimmen, maar toen ik eenmaal zat voelde het wel ok. Mijn paardje was net als ik langzaam en liep steeds achterop, maar hield het prima vol. Ik wist trouwens niet dat paarden ook winden konden laten... laat staan zoveel... Maar goed, het uitzicht was er niet minder mooi om :).

S avonds werden we verrast door een aantal meisjes uit het dorp die voor ons kwamen dansen. Erg leuk en schattig.

Donderdag ochtend heeeel vroeg (3.00) de bus gepakt naar Saquisili. Hier was de grootste markt van Ecuador. Een grote chaos, maar erg vermakelijk. Er zijn 8 grote pleinen waar van alles wordt verkocht. Eigenlijk is het geen markt voor toeristen, je vindt er vooral eten en dieren en kleding enzo, maar vooral het zien hoe de dieren verhandeld worden is erg interessant. Overal mensen.... Mijn handen jeukten om ze allemaal op de foto te zetten, maar ja dat doe je nu ook weer niet. Toch stiekem wel wat leuke plaatjes kunnen schieten.

Vanuit Saquisili de bus naar Machatcho gepakt waar ik opgepikt werd en naar mijn hostel in Cotopaxi werd gebracht. Vanuit mijn kamer had ik een geweldig uitzicht op de Cotopaxi vulkaan. Wel even erg wennen aan de hoogte. (3800 of zo?) Na een paar stappen raak je al buiten adem. Daarbij is het ook een paar graden kouder...  Zo gaar als boter vertrok ik na de lunch naar mijn kamertje om even bij te tanken. Mijn kamer bestond uit 2 verdiepingkjes. Beneden de wc en een bad en een kachel en boven mijn bed. Erg huiselijk. Het hostel had zowiezo echt iets huiselijks:  grote banken en een openhaard. We werden er goed verzorgd!!

Na wat twijfelen besloot ik de volgende dag (vrijdag 26 juni ) toch maar mee te gaan met de toer om de Cotopaxi te gaan beklimmen. Het was namelijk erg opgeklaard en er werd voorspelt dat we een mooi uitzicht zouden hebben, zonder wolken. Met zijn drieen werden we naar de parkeerplaats halverwege de vulkaan gebracht. Dat ligt op 4500 meter hoog. Vanaf daar is het nog "maar" 300 meter naar de refugie. Hier kan je slapen en eten. Het klinkt als een kort stukje maar de hoogte belemmert je echt in het ademen. Daarbij is het erg zanderig. Je glijdt dus ook nog eens regelmatig een stukje terug omlaag. Na wat gehijg en gepuf kwam ik na 1 uur en 20 minuten dan toch boven. Trots als een pauw dat het me gelukt was en genietend van het wijdse uitzicht. Echt een topdag om de Cotopaxi te beklimmen. Je kon de sneeuwtop goed zien.

Zaterdag 27 juni nog maar eens op een paard geklommen: Blanca. Weer een erg mooie tocht. Na een uur of 5 waren we net op tijd terug voor de lunch.

Zondag mijn tas weer ingepakt en op weg gegaan naar Mindo, waar ik nu dus ben. Vandaag vooral een beetje rondgelopen en naar een vlindertuin geweest. Na alle actieve dagen besloot ik even een rustdag in te lassen. Morgen ochtend vroeg mijn bedje uit om met een gids vogels te gaan spotten. Ik ben benieuwd. Er is me verteld dat hij een verrekijker of zoiets bij zich heeft waardoor je ook fotos kan maken. Ik hou jullie op de hoogte...

Liefs Syl