Reisverslag Lovina-Gili Air-Ubud Zondag 21-8-2011

Zo tijd voor een uitgebreider verslag!

Volgens mij was ik met mijn verhaal inLovina gebleven....Lijkt al weer een tijd geleden en toch is het maar een week.

Lovina was een leuk stranddorpje. Best toeristisch, maar met charme. Veel leuke restaurantjes en winkeltjes. Rustig liggen lezen en zonnen op het strand was er echter niet bij.... Om de haverklap word je benaderd door mensen die wat aan je willen verkopen, van fruit tot sierraden tot sarongs. En dan zijn er nog van die jongetjes van een jaar of 8 tot 10 die steeds langswaaien om te vragen of je nog een gekoeld drankje van een van de restaurants wilt. Toen Leen en Jasmine later bij me kwamen werd het wel wat rustiger. Maar daarvoor had ik op een gegevenmoment een hele schare kinderen om me heen die van alles wilden verkopen, maar ook veel vragen stelden. Hun Engels is al echt goed.

Zondag 14 augustus ben ik met een auto met chauffeur op pad gegaan. Klikt luxe en is het ook wel, maar soms voor iemand die alleen reist in Indonesie de enige manier om een toer te regelen. Waar ik tot nu toe ook geweest ben, overal lukte het me zonder moeite om een toer te regelen. Ik werd gewoon in een groep geschoven. Hier is de groep vol of heb je minimaal 2 personen nodig. Dat maakt het wat duurder, maar ook wel weer praktisch als je in je eentje met een chauffeur op pad gaat. Dan stopt hij waar jij wil.

De toer begon op zijn Indonesisch. Eerst stopten we aan het eind van Lovina. Chauffeur Alexandro eruit om geld te ontvangen van iemand. 5o meter verder weer stoppen om het zelfde pakje geld weer af te geven. Toen door naar een hotel waar een stel uit Nederland werd opgepikt. Eerst was het plan dat zij naar een andere auto werden gebracht om door te rijden nhaar hun volgende bestemming. Uiteindelijk reden zij door in de auto en bleef Alexandro bij mij. En zijn vrouw ook, die had hij voor de gezelligheid meegenomen. Het was zondag en ze was toch vrij. De volgende stop was de garage, waar we zeker een uur hebben gewacht tot de auto was gemaakt en toen.... toen begon de toer :-).

Eerst naar de Git Git waterval. Via een kronkelstoep werd je via winkeltjes en souveniersspullen naar de waterval gelied. De hoogste van Bali heb ik me laten vertellen.

Daarna door naar Bratan meer. Een meer waar een tempel in is gebouwd: Ulun Danau Tempel. Best mooi. Schijnt nog indrukwekkender te zijn als het niet bewolkt is, dan weerkaatst de tempel in het meer.

Vervolgens door naar Candikuning waar eenmarkt was. Blijft leuk om die over te lopen en te zien wat ze allemaal verkopen. Ik heb wat verschillende soorten kroepoek achtige dingen mogen proeven en veel fruit. Sommigen kenden ik al, anderen waren nieuw voor me. Heb maar meteen wat ingeslagen.

In Munduk Village was het tijd voor lunch. Vanaf de bovenetage had ik een mooi uitzicht op de vallei. In de buurt zijn we nog gestopt om naar rijstvelden te kijken en koffieplantages.En we zijn bij een stalletje lang de kant van de weg gestopt om durian te kopen, een enorme vrucht, zo grooot als een grote watermeloen. Ik had er al van gehoord (In Thailand stonden bij hotels soms bordjes dat het verboden was deze vrucht mee naar binnen te nemen, ivm de geur, Durian ruikt erg sterk, soort kotslucht). Was inmiddels dus best nieuwsgierig naar hoe het zou smaken. En spijt dat ik van die nieuwsgierigheid heb gehad..... Bleh zo vies!!!!De geur viel nog mee omdat het vers was, maar de smaak....nog een tijd lang erna bleef die hangen, zelfs na kauwgom en koffie... Het grappige is dat toen ik Leen en Jasmine savonds tegen kwam voor het avondeten, we bijna teglijk tegen elkaar zeiden, durian, niet proberen... zo vies. Hadden zij het dezelfde dag dus ook gepobeerd.

En toen was het tijd voor relaxen in de Banjar Hotspring. Omdat het zondag was, waren er ook veel lokals, erg vermaklijk.

Eenmaal terug bij de auto bleek deze niet meer te willen starten.... oeps. Gelukkig mensen genoeg die wel even een duwtje wilden geven dus kon zelf lekker blijven zitten. Hierdoor kwamen we wel later bij de laatste tempel op het programma, de Brahma Wihara Arama tempel. De enige Boedistische tempel van Bali. Deze was al gesloten, maar via de zij ingang mocht ik toch nog naar binnen.

Savonds voor het laatst met Leen en Jasmine gegeten. Zij vertrokken de volgende dag naar Ubud.

Maandag 15 augustus ging ik met Aleandro als chauffeur op pad naar het Nationale Park. Gelukkig wel met een andere auto....De wandeling was wel lekker zo op de vroege ochtend maar toch ook al warm. Eerst langs de mangrove bossen en toen het bos in. Daar heb ik zowel grijze als zwarte apen gezien en de grijze reuze eekhoorn. Verder bijzondere bomen.

Daarna door naar het haventje waar Alexandro nog wat snorkels had geregeld om de kosten te drukken. Dat was een stel uit Praag. Met zijn drieen de boot in en op naar Pulau Menjangan, een eilandje dat in het nationaal park ligt en onbewoond is. Het staat bekend als mooiste snorkel en duikplek. Ik moest eerst wel weer erg wennen om te snorkelen. Zo en tijd geleden. En op de een of andere manier wil mijn lijf dan via mijn neus blijven ademen, wat natuurlijk niet gaat. De gids bleef een beetje bij me tot het beter ging, wat erg fijn was. Heb trouwens ook ontdekt dat ik zelfs tijdens het snorkelen last heb van hoogtevrees. Vlak bij het eiland heb je een soort muur of zo. In ene gaat de bodem stijl omlaag en kijk je een groot diep zwart gat. Het voelde als op de rand van een afgrond staan en dan er over heen vllen. Alleen blijf je gelukkig drijven ipv dat je naar beneden valt. Ben er toch maar met een boogje om heen gezwommen. Wel zag ik nog net een grote baracuda zwemmen in de diepte. Op 3 verschillende plekken zijn we gaan snorkelen. Was erg mooi en blijft een heerlijke ervaring om de onderwaterwereld te bekijken.

Op de terugweg naar de kust zagen we een vin uit het water steken..... ben blij dat ik die haai niet vooraf van het snorkelen heb gezien....

Na een snelle douche (lees druppels die uit een pijpje kwamen...) terug richting hotel, maar niet voor een stop te maken in Pemuteran. In dit dorpje is een schildpaddemnopvang, waar ik natuurlijk even wilde kijken. Soms mag je zelfs schildpadjes vrijlaten. Helaas niet toen ik er was, omdat ze nog te jong waren.

Toen door terug naar het hotel kwamen we in een soort file terecht. Deze ontstond doordat er voorafgaand aan de onafhankelijkheidsdag (17 aug) overal hardloopwedstrijden waren. We kwamen precies in en soort optocht terecht na afloop van de wedstrijd. Het hele dorp zat op de stoep toe te kijken en te lachen naar alle lopers. Was bijzonder om mee te maken, heb mijn ogen uitgekeken.

Dinsdag 16 augustus:

Al om 5.00 in de ochtend werd ik opgehaald door een busje dat me naar Padangbai bracht. Ik heb er weinig van meegekregen omdat ik al snel weer verder sliep, wel weet ik dat het tegen het eind van de rit regende.... iets wat ik tot nu toe nog niet hb gezien in Indonesie.

In Padangbai was het wachten op de boot die ons in ongeveer 1 uur en 20 minuten naar Gili Trawangan bracht. Ik had een pilletje tegen zeziek genomen. Ik was gewaarschuwd dat de rit soms erg heftig kan zijn, maar volgens mij viel het wel mee, al heb ik het merendeel weer liggen pitten....

Eenmaal aangekomen op Gili Trawangan hadden we een natte landing, wat wil zeggen dat we door het water moesten om aan land te komen. Niet diep, maar wel nat. Was meteen weer wakker :-).

Wel werd ik meteen gek van alle mensen die op me afkwamen met vragen en koopwaar. Nee ik wil geen kamer, nee ik wil geen zonnebril, tas, ketting, water, chips, transport.... Ik wil de boot naar Gili Air. En dat boden ze nu net niet aan. Die zou pas om 16.00 vertrekken, nog 4 uur wachten. En daar had ik nou net geen zin in, ik wilde uit de drukte. Wel kon ik een vissersbootje huren maar dat was 10 keer zo duur. Uiteindelijk kwam ik een spaans stel tegen waarmee ik de boot heb gedeeld. Wel een maffe constructie. Die boot was nl voor max 5 personen (lees toeristen), maar groter dan de boot die ik een par dagen later terug van Gili Air naar Gili Trawangan had, waar 10 keer zoveel mensen op zaten... Daarbij zaten er opeens nog wat mensen op, Inodonesiers, waarvan ik me afvraag wat zij dan betaalden, maar ja.

Eenmaal op Gili Air blek hetnog niet zo mkkelijk om een slaapplaats te vinden. Veel zat vol. Achteraf blij dat de plek die ik eerst op het oog had, vol zat. Dat was in een soort achterbuurtje met smalle straatjes en nauw op elkar. Uiteindelijk kwam ik in het noorden van het eiland terecht bij Abdu Fantastic, een eigen hutje met uitzicht op de zee. Moest wel 50 meter lopen om bij de zee te komen...

De dagen op Gili Air heb ik  doorgebracht met snorkelen, lezen, hangen in mijn hangmatje, slapen, eten en dan lles weer van voren af aan.... heerlijk luieren voor een paar dagen en genieten van de rust en de zee en zon.2 keer kwam ik met snorkelen een schildpad tegen. Erg gaaf. Ik heb ze een tijdje gevolgd tot ik ze niet meer zag. Blijven mooie beesten!!! Verder heel veel visen gezien. En een overwinning op mezelf dat ik zo'n tijd alleen heb gesnorkeld, iets wat ik tot nu toe nit graag deed. Op de een of andere manier blijft er altijd een beeld in mijn achterhoofd zitten van een haai die op me af komt. Als het dan helpt als je met meerdere bent, maar toch. Elke dag vanaf mijn hutje zo de zee  inlopen en snorkelen heeft wel wat.

Het meest actieve was verder een rondje eiland dat ik heb gelopen.

Ik had een buiten douche en wc. Wel part om onder de sterrenhemel te douchen. Alleen jammer dat het water brak was, zoutig.

Vrijdag 19 augustus heb ik de boot terug genomen naar Gili Trawangan. Ik werd bij mijn hutje al opgewacht door een paard en wagen, die me met bagage en al naar de boot bracht. Na 2 uur wachten, de boot in en terug naar Padangbai, waar de bus al weer stond te wachten om me naar Ubud te brengen. Daar ben ik nu dus nog steeds.

Heerlijk weer een warme douche met echt schoon water...!

Gisteren heb ik vooral wat rondgelopen, geshopt het Paleis bekeken, de markt over geweest en het Monkeyforrest in gegaan. Dit bestaat uit 3 tempels in een bos vol apen. Sommigen zijn erg fotogeniek, anderen liggen ongegeneerd met hun benen wijd waardoor makkelijk te zien is dat het een mannetje is....

Savonds heb ik Louise ontmoet, een vrouw van 50+ uit Australie. Vanmiddag om 14.00 doen we samen een toer naar Tanah lot, een tempel in zeen in het westen van Bali. Ik ben erg benieuwd.

Tot zover wel genoeg leeswerk.....

Liefs Sylvia