Miraflores Visitors centrum en San Blas

Vrijdag 3 februari vertrok ik voor de tweede keer naar het Panama Kanaal. Dit keer wel met een ander plan. Dit keer besloot ik de regie in eigen handen te houden en geen tour te nemen. Ik liet me door een taxi naar Miraflores brengen. Dit is een soort museum bij de sluizen van Miraflores. Hier kun je van dichtbij zien hoe enorme schepen de sluizen van het Panama Kanaal doorgaan. Best indrukwekkend moet ik zeggen. Zo groot had ik ze nog niet eerder van zo dichtbij gezien. Het museum erbij legt uit hoe het Kanaal aangelegd is. Je wil niet weten hoeveel mensen hierbij overleden zijn.

Eenmaal terug in het hotel mijn tas alvast ingepakt want zaterdag moest ik al vroeg klaar staan.

Zaterdag 4 februari was het dan zover: een trip naar de San Blas eilanden van 4 dagen. San Blas is een eilandengroep dat bestaat uit 328 eilanden, waarvan de meeste onbewoond. De bewoonde eilanden worden voornamelijk bewoond door de Kuna indianen. Zij hebben zich hier terug getrokken na de oorlog tegen de Colombianen en later de Spanjaarden.  Ze zijn vredelievend en dragen kleurrijke kleding. Althans degene die zich nog traditioneel kleden. Vergeleken met de Embera zijn ze veelmeer bedekt. Met kralenkettingen om de armen en benen. De meesten dragen echter tegenwoordig westerse kleding. Lange tijd hebben ze geleefd van de verkoop van kokosnoten en visserij. Nu vooral van toerisme. De verschillende families wisselen elkaar af en wonen en werken om de beurt op een eiland.

Zaterdag  om 5.15 werd ik opgehaald. Na nog een groep opgehaald te hebben, reden we in ongeveer 2 uur naar een rivier. Daar lagen allemaal boten klaar om alle mensen naar de verschillende eilanden te brengen. Het oogde wat chaotisch maar verliep soepel. Voor ik het wist zat ik met bagage en al in de boot. Alle tassen werden in plastic tassen gedaan. Dat had al een aanwijzing moeten zijn.....

Via de rivier kwamen we in de zee uit.Droog hielden we het niet tijdens de trip. En dit keer niet van de regen maar inkomend zeewater.... Kletsnat kwam ik aan op Isla Diablo. Even overweldigd door alle mensen die ik zag. Dat was even omschakelen. Uiteindelijk viel het toch wel mee met de drukte. De prive hut die voor me geboekt was, bleek bezet te zijn. Eerst gaven ze aan dat het niet kon. Toen ik de papieren liet zien, waaruit bleek dat ik er toch echt al voor betaald had, konden ze de volgende dag wel wat regelen. Dus sliep ik de eerste nacht in een grote rieten hut met ongeveer 7 personen. Ik heb uit eindelijk vooral liggen lezen, daar echt slapen me niet lukte. Het voordeel ervan was dan wel weer dat ik dor het delen van de hut in contact raakten met een erg leuke vriendengroep uit Panama stad. De rest van de tijd trokken we veel met elkaar op. Super gezellig! 

De volgende dag kreeg ik met mijn beste spaans voor elkaar dat ik in een van de mooie prive hutten mocht. Ze hadden een andere voor me op het oog, maar die keek niet direct uit op de zee en had geen veranda. Ondanks dat  ik erg blij was met de verhuizing, was het nog steeds vrij basic. Een vloer van zand, geen stroom, geen wifi, gedeelde toiletten en douches (met iedereen op het eiland). Maar hierdoor wel even helemaal los van alles. Simpelweg doordat je niet even kan facebooken of je email lezen. 

De volgende dag leerde ik Silvia kennen uit Argentinie. We bleken naast  onze naam veel gemeen te hebben. Beiden sociaal werkers, gek op reizen, reizen vaak alleen, gek op fotos maken. Dus daar maakten we de rest van de tijd grapjes over als we weer iets het zelfde zeiden, dat het aan onze naam lag. 

Elke dag  op San Blas begon om 7.00 met ontbijt. 12.00 lunch en 19.00 avondeten. Om 13.00 een toer. Ik heb tijdens die toeren Playa estrella, isla Fregate, Isla Chichime bezocht en een natuurlijk zwembad. Of te wel een plek in zee waar alleen zand is, waardoor het wat weg heeft van een zwembad. Geen koraal of steen of schelpen op de grond die zeer doen aan je voeten.   

De laatste dag heb  ik kunnen regelen dat ik met een toer mee mocht naar Cayas Hollandaise (Nederlandse eilanden). Deze eilanden groep ligt het verst van de kust en is vrijwel onbewoond. Echt super mooi. De zee had meerdere kleuren blauw, turquoise en groen.  We hebben nog gesnorkeld en 2 eilanden bezocht. 

Eenmaal terug van de toer, werd de lunch snel op tafel gezet en daarna terug naar Panama City. Moe van alle indrukken en spierpijn van het in en uit de boten klimmen en over de bankjes in de boot klimmen kwam ik rond 19.30 "thuis" in Casa Nuratti. Hier werd  ik warm onthaald. Vol vragen hoe mijn reis was. Dat is best leuk terug komen. 

Silvia was al een dag eerder terug gegaan naar Panama City en bleek ook woensdag 8 februari naar Isla Tabogo te gaan. Dus zijn we gezellig samen gegaan. Het was nog even spannend of ze mee kon omdat ze alleen een kopie van haar paspoort bij zich had. Als de politie haar bij het aanbord gaan zou controleren, mocht ze niet mee. De politie bleek er echter niet te zijn om te controleren. De vraag was wel nog even wat er zou gebeuren als ze op Isla Tabogo gecontroleerd zou worden...Echter bleek dat ze dan weinig kunnen doen daar de eerst volgende ferry pas om 16.00 terug ging naar Panama stad. Dus nam ze de gok en ging mee. Gelukkig geen problemen gehad. Genoten van de boottocht, het uitzicht, de meeuwen en pelikanen en met bewondering naar alle grote boten gekeken en lekker de hele dag lui op een strandbedje gelegen. Heerlijk gerelaxed.

En vanmorgen heb ik voor het eerst wat uitgeslapen,rustig ontbeten en toen naar het busstation gegaan om de bus naar El Valle de Anton te pakken. En daar lig  ik nu languit op een grote bank te typen. Hostel Budha....mijn nieuwe "adres". Voor de verandering slaap ik toch een nacht in de slaapzaal. Na alle uitstapjes even bezuinigen. Daarbij zijn alle bedden met een gordijn af te sluiten. En het zag er op de website allemaal erg  leuk uit. Eens kijken hoe het vannacht bevalt....

Slaap lekker!